બાળકો શેરીમિત્રો સાથે રમતો રમે તો જ એમનો શારીરિક તેમજ માનસિક વિકાસ થાય.
મોબાઈલથી તો આંખો બગડે અને એકાગ્રશક્તિ ઓછી થવા લાગે.'
એક રામપુર નામનું સુંદર અને નાનું ગામ હતું. ગામમાં બધા ખેતી કામ કરતા.
ગામમાં એક સરસ મજાની પ્રાથમિક શાળા હતી. ગામનાં બધાં બાળકો શાળામાં અભ્યાસ કરવા જતાં.
શાળામાં પાંચમા ધોરણમાં અભ્યાસ કરતો મોહન ખૂબ જ હોશિયાર હતો. સાહેબ તેના વખાણ રોજ વર્ગમાં કરતા હતા.
મોહનના અંગત મિત્રનું નામ રમેશ હતું. રમેશ ખૂબ પૈસાદાર ઘરનો છોકરો હતો.
મોહનના પિતા મજૂરી કરતા અને રમેશના પિતા મોટા કારખાનાના માલિક હતા.
મોહનનાં મમ્મી પણ ખેતરમાં કામ કરવા જતાં. રમેશનાં મમ્મી હાઉસવાઇફ હતાં.
રમેશનું મકાન ખૂબ વિશાળ હતું તો પણ તેને મોહનના નાના ઘરે જ વધારે ગમતું હતું.
તે નવરાશના સમયમાં મોહનના ઘરે જ રમવા જતો હોય. મોહનનાં દાદી રોજ નવી વાર્તા સંભળાવતાં. રમેશને વાર્તા સાંભળવી ખૂબ ગમતી.
એક દિવસ મોહનનાં દાદી બીમાર પડયાં તેથી તે વાર્તા ના કહી શક્યાં. તેથી મોહન રમેશને કહે - 'ચાલ, આજે તારાં દાદી પાસે વાર્તા સાંભળવા જઈએ.'
રમેશ મોઢું લટકાવી બોલ્યો - 'મારાં દાદી તો અમારી સાથે નથી રહેતાં.'
મોહન કહે - 'તો તારાં મમ્મી પાસે સાંભળીએ.'
રમેશ કહે - 'મારા મમ્મીને વાર્તા ન આવડે. એ તો મને વાર્તા કહેવાને બદલે મોબાઈલ આપી દે.
મોબાઈલમાં સરસ નવી નવી ગેઇમ પણ આવે. હું તો રોજ એનાથી રમું. ચાલ તને પણ બતાવું.'
મોહન રમેશના ઘરે મોબાઈલ જોવા ગયો. બેય મિત્રો હવે રોજ રમેશના ઘરે મોબાઈલમાં ગેઇમ રમતા થઈ ગયા.
બન્નેને ખૂબ મજા આવતી. મોહનનાં દાદીની બીમારી દૂર થતાં તેઓ પૂછવા લાગ્યાં, ' બાળકો, હવે કેમ આવતા નથી વાર્તા સાંભળવા?' મોહનનાં મમ્મી એક દિવસ રમેશના ઘરે તપાસ કરવા ગયા તો જાણવા મળ્યું કે બેય મિત્રો હવે મોબાઈલની માયાજાળમાં ફસાઈ ચૂક્યા છે. તેમણે બન્નેને સમજાવ્યું કે મોબાઈલ મૂકી શેરીમાં રમવા જાઓ, પણ બાળકો સમજ્યા નહીં, કેમ કે તેમને મોબાઈલમાં ગેમ્સ રમવાનું જાણે કે બંધાણ થઈ ગયું હતું.
એક દિવસ રમેશ મોહનના ઘરે આવ્યો. મોહને જોયું તો રમેશે મોટા નંબરવાળાં ચશ્માં પહેર્યાં હતાં.
રમેશ આખો દિવસ મોબાઈલ જોયા કરતો એટલે એને આંખે ઓછું દેખાવા લાગ્યું હતું, એટલી હેદ કે એણે હવે ચશ્માં પહેરવા પડતાં.
મોહનના દાદીએ રમેશને કહ્યું, 'રમેશ, હવે તારે પણ આવાં ચશ્માં પહેરવાં પડશે, કેમ કે હવે તો તું પણ રમેશ સાથે ખૂબ મોબાઈલ જોયા કરે છે.
' મોહન ખૂબ ગભરાઈ ગયો. એ કહેવા લાગ્યો, 'ના, ના... મારે ચશ્માં નથી પહેરવા. હવે હું મોબાઈલ પર ચોંટેલો નહીં રહું.'
રમેશ પણ મોબાઈલ પર વધારે સમય ન પસાર કરવા માટે માની ગયો.
મોહનનાં દાદી રમેશનાં મમ્મી પાસે જઈને સમજાવવા લાગ્યાં, 'બાળકો વડીલો કે શિક્ષકો પાસેથી વાર્તાઓ સાંભળીને જે શીખે તે મોબાઈલ પાસેથી ન જ શીખવી શકે. બાળકો શેરીમિત્રો સાથે રમતો રમે તો જ એમનો શારીરિક તેમજ માનસિક વિકાસ થાય. મોબાઈલની રમતથી કંઈ ફાયદો ન થાય.
ઊલટું, નુક્સાન જ થાય. એમની આંખો બગડે અને એકાગ્રશક્તિ ઓછી થવા લાગે.'
રમેશનાં મમ્મીના ગળે વાત ઉતરી ગઈ. તેમણે ગાંઠ વાળી લીધી કે એ રમેશને મોબાઈલ નહીં જ આપે અને પોતે પણ જરૂર પૂરતો જ મોબાઈલ વાપરશે.